Oddział terapeutyczny ul. Staszica 12

Każde dziecko od najmłodszych już lata przejawia emocje. Mierzy się z nimi, próbuje je zrozumieć, zarówno u siebie jak i swoich kolegów. Wiek przedszkolny to okres intensywnego rozwoju emocjonalnego. Bardzo istotnym elementem jest, aby dziecko jak najszybciej nauczyło się kontrolować swoje emocje, co jest trudną umiejętnością w młodszym wieku. Znajomość, identyfikowanie się z nimi oraz rozumienie ich przyczyn, pomaga w lepszym funkcjonowaniu a także zrozumieniu otaczającego świata.

W ramach terapii psychologicznej w przedszkolu prowadzenie są zajęcia indywidualne z psychologiem oraz wczesne wspomaganie rozwoju.
Ogólne cele terapii psychologicznej to m.in.:

• stymulowanie ogólnego rozwoju dziecka
• kształtowanie kontaktów społecznych i nauka zachowań społecznie akceptowanych
• pomoc dziecku w redukowaniu zachowań niepożądanych
• nauka umiejętności przebywania w grupie oraz opanowania umiejętności współdziałania
• wzbudzenie zainteresowania otoczeniem
• pomoc dziecku z trudnościami w radzeniu sobie ze stresem oraz trudnościami emocjonalnymi
• budowanie poczucia wartości i samooceny, wiary we własne możliwości
• wykształcanie motywacji do działania
• nawiązanie współpracy z rodzicami

Mały człowiek ma swoje własne emocje i uczucia, ale to w jaki sposób będzie je wyrażał w dużej mierze zależy od nas samych- od dorosłych.

Terapia ręki jest terapią skupiającą się na obręczy barkowej i kończynach górnych. Celem terapii ręki jest usprawnianie motoryki małej, stymulowanie rozwoju precyzyjnych ruchów dłoni i palców, a także dostarczanie wielu różnych wrażeń dotykowych, które przyczyniają się do rozwoju stereognozji. Terapia ręki przeznaczona jest dla dzieci, które mają trudności w uczeniu się nowych czynności manualnych i manipulacyjnych, a także w planowaniu i wykonaniu ruchów rękoma. Wskazaniem do terapii są także: problemy z osiąganiem umiejętności czynności samoobsługowych; obniżone lub podwyższone napięcie mięśniowe w centrum ciała, w obszarze obręczy barkowej i rąk; trudności w koordynacji pracy obu rąk; nadwrażliwość i podwrażliwość dotykowa w obrębie kończyn górnych; brak umiejętności dostosowania siły i tempa pracy rąk do charakteru wykonywanej czynności oraz zaburzenia koordynacji wzrokowo-ruchowej. Wymienione trudności mogą występować samodzielnie bądź w różnych konfiguracjach. Mogą one towarzyszyć innym zaburzeniom funkcjonowania psychomotorycznego lub wiązać się z konkretną jednostką nozologiczną. Prawidłowo prowadzona terapia ręki ma tym większe znaczenie, im głębiej wyrażone są trudności w obrębie funkcjonowania motoryki małej.
W ramach terapii wykonywane są angażujące ćwiczenia, czynności dobrane pod kątem zapotrzebowania danego dziecka. To oznacza, że pracując z dzieckiem, koncentrujemy się na jego specyficznym problemie i szukając sposobów jego rozwiązania. Zazwyczaj zadania przybierają formę zabawy, co ma znaczenie szczególnie w przypadku najmłodszych. Nierzadko terapia ręki stanowi uzupełnienie ćwiczeń logopedycznych, gdyż te dwa obszary bywają ze sobą silnie związane.

Zadaniem pedagoga specjalnego jest podejmowanie specjalistycznych działań mających na celu wyrównywanie braków i deficytów rozwojowych. Podczas zajęć indywidualnych, podejmowane są wszechstronne działania mające na celu stymulowanie i usprawnianie sfery poznawczej, funkcji wzrokowych i słuchowych, funkcji motorycznych, oraz emocjonalno społecznych. W terapii w dużej mierze wykorzystywane są elementy terapii behawioralnej, komunikacji alternatywnej, treningu umiejetności społecznych. Wszystkie metody są dostosowywane do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznych placówki.

Terapia logopedyczna zajmuje się kształtowaniem mowy oraz usuwaniem zachodzących w niej wad. Obejmuje swoim zasięgiem całość specyficznych, zamierzonych oddziaływań ukierunkowanych na usunięcie wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania się.

Oddziaływania te mają na celu:

• korygowanie zaburzeń mowy,
• usprawnianie motoryki aparatu artykulacyjnego,
• wypracowanie odpowiedniego poziomu sprawności językowej, oddechowej i fonacyjnej,
• rozwijanie kompetencji językowej i artykulacyjnej,
• wzbogacanie zasobu słownictwa biernego i czynnego,
• stwarzanie możliwości porozumiewania się dzieciom, które nie są w stanie posługiwać się mową werbalną (komunikacja alternatywna),
• budowanie systemu komunikacji językowej u dzieci ze złożonymi potrzebami językowymi (komunikacja wspomagająca)
• usprawnianie funkcji pokarmowych (kształtowanie prawidłowych czynności fizjologicznych w obrębie aparatu mowy (tj. połykanie, żucie, odgryzanie).

Integracja sensoryczna jest procesem, w którym mózg organizuje docierające do niego informacje płynące z ciała i środowiska, po czym wysyła odpowiednią reakcję. Zmysły podstawowe dla integracji sensorycznej (dotyk, równowaga oraz czucie ciała) mają zasadnicze znaczenie w naszym codziennym funkcjonowaniu.

Zaburzenia integracji sensorycznej mają miejsce, gdy mózg nie jest zdolny do prawidłowego przetwarzania bodźców zmysłowych. Dziecko może mieć trudności z wykonaniem i zaplanowaniem własnych działań, może być nadmiernie ruchliwe, ma kłopoty z koncentracją uwagi. Pojawiają się również zaburzenia w rozwoju koordynacji ruchu, umiejętności pisania czy czytania.